آخر این سطرها را همین حالا میگویم...
نقطه دیگر به آخر خط رسید
از سنگها هیچ سودی ندید
تیر هیچ وقت به قصد سنگ پرتاب نشد
رسم همیشگی
گریه...
خنده...
پرنده فقط نقطه پروازش سنگ بود
و سنگ تا ابد خاطره پرواز را در دلش نگه داشت
ای کاش سنگ میدانست...
پرنده هرگز یاد او نیست
اما سنگ دلبسته پرنده شد
تیر صیاد را به جان خرید
تا به رسم زندگی عمل کند
سنگ خندید
اما به آخر خط رسید
پرنده نقطه شد