امتداد

شعر و عکس

امتداد

شعر و عکس

سلامی دوباره خدمت همه دوستان مهربانم


 شعر سپید از علایق من هست اما بیشتر غزل مینویسم


این کار سپید را به  نگاههای زیبای خود ببخشید





امروز دیدمش....


چشمهایش را خواندم


هنوز دوست دارد


زخم زدن را


میدانست پایان راه کجاست


امشب رگ خوابم را میزنم

بانو

سلام دوستان


بعد از مدتها تونستم بروز بشم


امیدوارم این کار به دلتون بشینه








بانوی مهربان غزل هایم، بانوی مهربان غزل خوانی


امشب دلم هوای تو را دارد، در این اتاق ابری و بارانی


امشب دلم دوباره قدم می زد، در التهاب حال و هوای تو


از بندری که در تب تو شرجی ست، تا کوچه های با تو چراغانی


شاید اگر به جای شراب امشب، لبهایم از لبان تو می نوشید


دل می زدم به پهنه دریاییت، آغوشت آن کرانه طوفانی


من راز چشمهای سیاهت را، در قصه های کودکیم خواندم


آهو شکار می کنی آسان با، جادوی آن دو چشم خراسانی


بانوی مهربان غزل هایم، ای تو ضمیر مبهم راز آلود


امشب دلم هوای تورا دارد، لبریز اشتیاق غزل خوانی


یادداشت...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

سلام به همراهان خوبم 

 

۱) از همه دوستان بخاطر ابراز محبتشان توی این مدت ممنونم 

 

۲) بابت این تاخیر طولانی از تمامی دوستان عذرخواهی میکنم 

 

۳) به زودی با کارهای جدید به روز میشم 

 

۴) مجموعه غزل من به اسم ((سه شنبه های شرجی)) به زودی توسط انتشارات سوره مهر منتشر خواهد شد.

برایم دعا کنید

 سلام دوستان...  

  

 برایم دعا کنید 

  

 چاهی که با دستان خود کنده ام   

   

  آوار شده  

  

  از قافیه ها دلگیرم  

   

  از ردیف..  

 

   این شعر نیست دوستان  

  

    درد دل کردم  

 

    برایم دعا کنید 

کبوتران بهشت

کبوتران بهشت 



نسیم در حرمش می رود به سوی بهشت 

  


شنیده می شود از صحن عطر و بوی بهشت 


 

کبوتران سپیدش فرشته نورند  

   


که می پرند در ایوان به آرزوی بهشت   

 


کبوتران نه!   همین زائران که آمده اند 

    


دوباره پای پیاده به جستجوی بهشت
 

 

کبوتران که به امید آشیان و پناه  

 


نشسته اند غریبانه روبروی بهشت  


 

دوباره باز گره های کور حاجت ها  

  


چقدر بغض گره خورده در گلوی بهشت
 

 

در آفتاب حرم چشم ها چه بارانی ست!
 

 

معطر است هوایش به عطر و بوی بهشت...

رویای شبانه

تاکسی...مستقیم 

                             

سوار بر رویای شبانه کودکی  

 

برای ساختنش  

 

                          خشتهای زیادی به بلندترین شب سال بردم 

 

نمیدانم در کدام کوچه ساخته شد  

 

                                           دیواری از کودکیم  

 

کوبیده شده برساعت کهنه مادربزرگ  

 

دیگر این ساعت هم زمان را از یاد برده 

 

                                                    ۸...۹...۱۰... 

ناگهان خودم را در کوچه دهم میبینم  

 

هنوز دستم به قرآن روی تاقچه نمیرسد  

 

میگویند در کوچه ها برای رسیدن باید دوید 

 

                                                            نمیدانم چرا 

تنها گناهم نبوسیدن قرآن بود  

 

آخر کی این نقاشی سیاه آبی میشود  

 

آن شب برای رفتن هیچ بهانه ای نداشت  

 

جز صدای دعای سحرگاه مادربزرگ  

 

یادم نیست او را در کدام کوچه گم کردم  

 

                                                     ۱۰؟ ۱۱؟ ۱۲؟   

 

شاید برای یافتنش تا آخرین کوچه ها را بگردم  

 

آقا به کوچه ۲۶ رسیدم ... پیاده میشوم               

گاهی رسم زندگی را باید یادآوری کرد

آخر این سطرها را همین حالا میگویم...

 

نقطه دیگر به آخر خط رسید

از سنگها هیچ سودی ندید

تیر هیچ وقت به قصد سنگ پرتاب نشد

رسم همیشگی

 

گریه...

خنده...

پرنده فقط نقطه پروازش سنگ بود

و سنگ تا ابد خاطره پرواز را در دلش نگه داشت

ای کاش سنگ میدانست...

 پرنده هرگز یاد او نیست

اما سنگ دلبسته پرنده شد

تیر صیاد را به جان خرید

تا به رسم زندگی عمل کند

سنگ خندید

اما به آخر خط رسید

پرنده نقطه شد